Ho Chi Minkukel

Lieve allemaal,

Even snel een update van mijn kant. Zoals een groot aantal van jullie al weten heb ik even een klein uitstapje gemaakt en een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen hier in Ho Chi Minh. Ik was van mening dat de Vietnamese zorg ook maar eens goed getest moest worden.. Zo jammer, ik had nog een paar dagen om mijn reputatie hoog te houden en dat ik heel zou terugkomen van mijn reis, maar helaas op het laatste moment toch nog mislukt. Al is het dit keer écht iets waar ik helemaal niks aan kan doen, gewoon dikke vette pech.

Maandagnacht kreeg ik opeens enorme buikpijn, kon niet liggen/zitten/staan, nog nooit meegemaakt. Omdat ik al een poosje niet fit was en om het thuisfront wat gerust te stellen toch in de ochtend maar naar het ziekenhuis gegaan. Ik moest eerst heel lang wachten op een afspraak, daarna ging het allemaal heel snel. De arts dacht direct aan een blinde darmontsteking (met als DD. nieren/diverticulitis voor de medisch geïnteresseerden onder ons hihi), bloedtesten etc. en CT volgden. De CT gaf aan dat er een hoge verdenking op beginnende appendicitis was. Uiteindelijk moest ik naar de spoedeisende hulp omdat het ziekenhuis sloot. Daar twijfelde de chirurg aan de diagnose (hij dacht aan een urineweginfectie) en moest ik een nachtje blijven. Dag erna verbeterde er niks, verschillende artsen langs geweest en onderzoeken gehad. Uroloog was er zeker van dat het geen UWI was (en ik ook, know the feeling en leek er totaaaal niet op) en uiteindelijk hebben ze met z’n drieën nog een keer goed naar de CT gekeken en kwamen tot de conclusie dat het wel degelijk appendicitis was en besloten te opereren. Verwarring was doordat mijn blinde darm meer naar het midden lag dan “anatomisch” normaal is. Direct die avond nog onder het mes, narcose was geen pretje maar alles is wel goed gegaan gelukkig.
Daarna wel flink beroerd geweest, 2 volle nachten geen slaap en te weinig pijnmedicatie eist toch wel zijn tol. Achteraf bleek dat ik 3 x per dag zo nodig 500 Mg paracetamol kreeg waar je in Nederland 4x per dag 1000 Mg krijgt en zelfs ibuprofen o.i.d. er nog bij.
Verder was het ziekenhuis prima (natuurlijk op gelet van te voren), schoon, goede zorg, lieve verpleging maar de taalbarrière was erg lastig. Gelukkig bestaat er Google Translate!

Op vrijdag kwam nog een veel grotere teleurstelling, toen ik redelijk blij de verzekering ging bellen dat ik ontslagen zou worden vertelden ze mij dat ik minimaal 5 dagen niet mocht vliegen en dat ik dus niet zoals gepland vandaag naar huis zou vliegen. Dit kwam redelijk hard aan, want na alles van de laatste week, de opname, het alleen zijn, was ik er toch wel echt klaar mee en ik wil gewoon heel graag naar huis naar mijn lieve vriend, familie en vrienden.
Maaaar goed het is niet anders en ik moet nog even doorzetten. En dat gaat vast goedkomen!
Ik heb mijn hostel maar verwisseld voor een hotel om wat bij te komen en aan te sterken en niet een kwartier te hoeven lopen voor eten want dat kan ik nog niet :)
Ik merk dat het sinds vanochtend iets beter gaat, ik weer geslapen en de juiste pijnmedicatie doet wonderen. Ben nog wel zwak en door de pijn gaat alles alsof ik 80 jaar ben maar stapje voor stapje vooruit. Ik begrijp wel beter hoe belangrijk fysiotherapie (ademen en bewegen) is dus dat is nog een klein voordeeltje ;)
Nog even een paar dagen herstellen en doorzetten en ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik maandag wél mag vliegen en jullie allemaal weer dikke knuffels kan geven.

Maar veel belangrijker, waarom ik dit eigenlijk schrijf!! Ik heb de afgelopen dagen super veel lieve berichtjes binnengekregen en jullie steun doet me echt heel goed. Ik heb nog niet de energie gehad om overal persoonlijk op te reageren: sorry! Ondanks dat helpt het me wel erg! Ik hoop dat binnenkort te kunnen doen maar ondanks dat ben ik heel blij met en dankbaar voor al jullie steun en lieve woorden, doet me goed!

Ik hoop jullie heel snel in het echt weer te kunnen omarmen!

Liefs en een hele dikke knuffel van El

Ps. Thuis volgt nog wel een keer de blog over Vietnam

Sawadee ka Thailand!

Hee lieve allemaal,

Zo ik zit op het vliegveld te wachten op mijn vlucht naar Vietnam. De 5 weken Thailand zijn voorbij gevlogen. Op 1 januari kwam ik aan in Bangkok waar ik na 2 maanden weer bekenden zag en met Ir en An kon knuffelen! De dag erna kwamen ook de broer van Anna en een vriendin van hen aan en met z’n 5en hebben we de eerste paar dagen doorgebracht.
Voor mij was het alsof ik na Nepal weer een beetje in de westerse wereld was aangekomen, terwijl het voor anderen wel even wennen was. Tuurlijk is het druk in Bangkok, maar het verkeer heeft weer regels, er bestaan stoplichten en gewone, goede wegen. Ik miste de chaos van Kathmandu ergens wel:)

Uiteraard hebben we als een echte toerist Bangkok verkend met de beroemde Co van Kessel Fietstour die élke Nederlander hier doet, gegeten op de drukke maar gezellige Khoa San Road en natuurlijk hebben we een Skybar bezocht met prachtig uitzicht en lekkere cocktails. Na een paar dagen hebben we de nachtbus naar Chiang Mai genomen (het noorden). Ook dat was een wereld van verschil met Nepal, het leek wel een 5-sterrenhotel met verstelbare stoelen, dekens, airco, WiFi en een TV (die het helaas niet deed maar ach voor het idee alleen al haha).
In Chiang Mai hebben we een hele leuke kookworkshop gevolgd en kregen het receptenboekje mee dus wie weet, wordt thuis vast vervolgd! Ook zijn we naar de sticky waterfalls geweest, watervallen die je zelf kon beklimmen, heel vet!
Onze reis vervolgde richting Pai waar we 5 heerlijke dagen zijn geweest en alle hoogtepunten gezien hebben. Hierna vlogen Ir en An naar het zuiden en ben ik nog naar Chiang Rai geweest en de bekende, prachtige witte tempel bezocht. Terug in Chiang Mai nog een tour gedaan door een prachtig nationaal park, met watervallen, Pagoda’s en het hoogste punt van Thailand!

Halverwege januari heb ik het vliegtuig naar het zuiden genomen en mijn eerste stop was Khao Sok. Dit is echt het mooiste wat ik hier in Thailand gezien heb. Het is net alsof je in Expeditie Robinson zit (maar dan ietsjes luxer haha). De natuur is zo indrukwekkend mooi! Met een bootje vaar je langs uitstekende rotsen in het water, vervolgens een prachtige tour door de jungle en een spannende trip door grotten (met heeeele grote spinnen) waarbij het water tot je kin kwam. Het was een hele bijzondere ervaring met uitzichten die ik nooit meer ga vergeten. Het eten was heerlijk, maar na 2 dagen zowel als ontbijt, lunch en avondeten rijst voorgeschoteld te krijgen heb ik toch wel genoten van een lekkere pizza. Ook mijn eerste echte flinke regenbui weer gehad, na 2,5 maand toch wel even schrikken! Inmiddels weer helemaal aan gewend en hier is het alleen maar lekker dat het soms wat afkoelt.

Na mijn avontuur in Khao Sok ben ik naar Koh Tao gegaan, een wat kleiner eiland aan de westkant van Thailand. Hier heb ik mijn duikbrevet Open Water gehaald! Het duiken vond ik de eerste dag erg wennen en een beetje spannend, vooral omdat ik gewoon niet gewend was om op die manier te ademen, het voelt een beetje alsof je door een groot rietje ademt. Na de eerste twee dagen van allerlei praktische dingen oefenen in de zee (mondstuk in/uit, masker af, uitrusting uit onder water etc.) kon het echte duiken beginnen en dat was heel erg gaaf. Uiteindelijk tot 18 m diep geweest! Het zicht was niet altijd goed, wat erin resulteerde dat ik met snorkelen meer dieren gezien heb, namelijk een heleboel mooie visjes, schildpadden en zelfs een haaaai! Nog een aantal dagen lekker niks gedaan op het strand, kortom een tof eiland!

Tot slot ben ik weer teruggekomen in Bangkok, heb ik nog een dagje Ayuttaya verkend op de fiets en verder even wat uitgerust.
Overal hele leuke, lieve mensen ontmoet van wie je helaas ook weer afscheid neemt omdat iedereen zijn eigen weg vervolgd. Mijne gaat nu naar Vietnam, mijn laatste bestemming! Ik ben heel benieuwd, ik vlieg op Hanoi om eerst het noorden te verkennen en vervolgens naar beneden te reizen en te eindigen in Ho Chi Minh waar ik op 3 maart richting Nederland zal vliegen en daar 4 maart aankom. Het schijnt aardig koud te zijn in het noorden van Vietnam (10 gr. In Hanoi en nog minder in Sapa). Jaaa ik weet dat het in Nederland nog kouder is, maar ik heb dus net bijna al mijn warme kleding terug mee naar Nederland gegeven haha dus ik ben benieuwd!

Dikke knuffels vanuit Thailand voor jullie allemaal!

Liefs Ellen

Goodbye Nepal!

Lieve allemaal,

Inmiddels ben ik alweer 2 maanden aan de andere kant van de wereld! Sinds ik “echt” aan het reizen ben gaat de tijd zó snel. De afgelopen drie weken zijn voorbij gevlogen.

Eerst ben ik met de bus naar Pokhara gegaan, waar ik direct na aankomst Philippine tegen het lijf liep, die ook in hetzelfde gastgezin had verbleven in Kathmandu. Samen besloten we een 5-daagse trekking te gaan doen (Poonhill) en wauw wat een ervaring was dat! Ik denk de vetste tot nu toe. We hebben duizenden traptreden beklommen, maar uiteindelijk werd dit wel beloond toen we het hoogste punt bereikt hadden: Poonhill (3210 meter). Vanaf hier hadden we een prachtig uitzicht over de Annapurna regio. De uitzichten tijdens de tocht waren echt bizar, zo mooi dat je het niet eens op de foto kreeg. De nachten waren koud (beneden vriespunt), maar het was alles meer dan waard. Veel mensen hadden een gids en een porter. Die porters droegen soms wel 3 enorme backpacks tegelijk, echt ongelofelijk. Wij droegen uiteraard onze eigen spullen, we hadden één kleine tas en één backpack en wisselden af. We kwamen ook regelmatig oude vrouwtjes tegen die op hun slippertjes de berg beklommen met een mand vol spullen op hun rug.. Een andere manier voor het vervoeren van spullen was door middel van ezels die de eindeloze trappen omhoog klommen, eigenlijk heel sneu om te zien.
Op de laatste dag begon de vermoeidheid wel toe te slaan en ontstonden verschillende pijntjes. Helaas heb ik nog steeds problemen met mijn achillespees wat niet over wil gaan, maar goed even aankijken.

Terug in Pokhara hebben we onszelf laten trakteren op een heerlijke massage. Nouja, heerlijk... We hadden teveel spierpijn om het echt fijn te vinden haha. Maar ach als het maar effectief is hè. En daarnaast was het voor het goede doel, want we werden gemasseerd door blinde mensen. Het doel van de organisatie “Helping Hands” was het creëeren en stimuleren van opleidingsplekken en werkgelegenheden voor blinde mensen.

In Pokhara heb ik een heel aantal leuke, lieve mensen ontmoet met wie we een aantal dagen optrokken. Ik ben wezen paragliden, wat een enorm vette ervaring was! Ik vond het helemaal niet eng, al is het wel even een gekke ervaring als je een berg af moet rennen zonder te stoppen bij de afgrond. En ja lieve mensen: ik ben nog steeds heeeeel! Ik zal het meteen maar even afkloppen. Hoeveel mensen de afgelopen tijd wel niet gevraagd hebben wat er mis met me is, bedankt voor het vertrouwen! Haha.
Helaas had het paragliden een vervelend einde, al heb ik het overgeven gelukkig uit kunnen stellen toen ik weer met beide benen veilig op de grond stond. Daarna werd ik helaas echt ziek, waarschijnlijk voedselvergiftiging, maar ach je wereldreis is niet compleet zonder ook dit een keer meegemaakt te hebben.

Pokhara is echt een heerlijke plek om vakantie te vieren. Het is een stuk rustiger dan kathmandu (vooral qua verkeer) en veel minder stof. Sommige dagen genoten we gewoon van lekker eten in het zonnetje met goede gesprekken. Andere dagen gingen we erop uit om de omgeving te ontdekken. Vanaf het Phewa Lake heb je een prachtig uitzicht op de bergen en hier kun je ook leuk in een bootje op het meer dobberen.
Verder heb ik de Peace Pagoda bezocht, de tempel bovenop de berg. Op de de terugweg dacht ik laat ik een andere weg nemen, want 2x dezelfde weg kan natuurlijk niet. Het leek een goed plan, totdat het pad ophield en ik gedwongen was om door de jungle heen te gaan waar ik me kapot geschrokken ben door de apen die opeens opdoken, maar wel weer een ervaring rijker!

De kerstdagen heb ik doorgebracht in Chitwan bij een Nepalese familie die er alles aan deden om mij een fijne tijd te geven. De zoon van het gezin heeft me rondgeleid achterop de motor, wat wel een hele vette ervaring was. Ik heb zijn héle familie ontmoet, waarbij telkens een fotoshoot volgde en ja zoals jullie weten ben ik daar natuurlijk dol op. Kerst heb ik niet echt gevierd, want dat kennen ze hier niet. Ik heb het ook gelukkig niet echt gemist, omdat je door het mooie weer en de andere cultuur niet echt een kerstgevoel hebt. Natuurlijk wel even met het thuisfront gebeld :) We zouden eigenlijk een jungle safari doen, maar helaas doordat Nepalezen het niet altijd nauw nemen met de tijd waren we 2 uur te laat en heb ik weinig gezien. Maar ach, een extra reden om ooit naar Afrika te gaan denk ik dan maar.

De busrit terug naar Kathmandu was een feestje. Eerst stonden we 3 uur vast vanwege werkzaamheden, met twee kotsende vrouwen voor me en huilende kindjes achter me. Daarna vervolgde de weg, al kon je het niet echt een weg noemen aangezien de weg meer uit gaten bestond dan weg. Na een tijdje kwam de kotsende vrouw naast mij zitten, waardoor ik heeeel blij was dat we na 10 uur eindelijk in kathmandu aankwamen.

De laatste dagen in Kathmandu zijn gevuld met de was doen, kaartjes schrijven (met de hoop dat ze aankomen), souvenirs shoppen en chillen met mensen die ik in Pokhara ontmoet heb. Morgen ga ik oud & nieuw vieren, al zal ik het niet te bont maken aangezien mijn vlucht naar Thailand 1 januari gaat. Die mag ik natuurlijk niet missen, want ik ga eindelijk Iris en Anna zien, jaaaaaaa zoveel zin in! Kunnen we in Bangkok nieuwjaar nog maar eens extra vieren.

Waauw, wat zijn de afgelopen 2 maanden snel gegaan en wat is het gek om afscheid te nemen van Nepal. Wat heb ik genoten van de prachtige uitzichten, de lieve, gastvrije mensen en de mooie ontmoetingen. Ik ga zelfs de chaos en het stof van kathmandu missen, het maakt Nepal tot Nepal, een prachtig land waar ik zeker nog een keer terug ga komen.

Ik ga proberen om foto’s up te loaden op Facebook en voor wie het leuk vindt om mij te volgen, dat kan met Polarsteps:
https://www.polarsteps.com/EllenBreedveld. Dit kan via een App op je telefoon of op je computer.

Lieverds, een hele goede jaarwisseling en alle goeds gewenst voor het nieuwe jaar! Mede door al mijn ervaringen hier ben ik mij nog meer bewust van hoe dankbaar ik mag zijn (en ben) met zo’n lieve vriend, familie en vrienden om me heen. Ik ben blij met jullie! Tot snel :)

Knuffel, El

Manmohan Hospital, Kathmandu, trekking and a lot more!

Haaaaai,
Allereerst: bedankt voor alle lieve reacties. Het is leuk dat jullie mijn blog lezen en zo meeleven.
Zo, ik ben inmiddels alweer 5 weken in het prachtige Nepal: tijd gaat snel! Gister mijn laatste dagje gehad in het ziekenhuis en vanmiddag alvast afscheid genomen van mijn gastgezin. Gek om daar nu alweer weg te gaan, het voelt allemaal zo vertrouwd. Ik ben inmiddels helemaal gewend aan de chaos en viezigheid maar ook gezelligheid en vrijheid hier in Kathmandu, het heeft echt wat speciaals.

Een busrit is hier een hele belevenis. Zoals ik al eerder zei, regels kennen de niet; bellen achter het stuur? Geen probleem! Het is hier een wedstrijdje wie elkaar het beste kan afsnijden. Het is net alsof je in een jeep door Death Valley rijdt, behalve dat je in een gammele bus zit die bijna uit elkaar valt en dat de gaten in de weg soms zo groot zijn als een kleine krater. Oké, lichtelijk overdreven, maar oprecht niets is hiermee te vergelijken. Nepalezen hebben ook een mooi motto: leave no one behind! Oftewel: er is altijd plaats voor iedereen! Al zit je met z’n 5en op de achterbank van een taxi (Peugeot 106), met 28 in een 12 persoons busje, of hang je met z’n drieën aan de zijkant van een bus: álles kan én alles mag, daar kan bus 12 richting de Uithof zeker nog wel wat van leren.
Wat betreft de busrit zelf is het goed dat het af en toe donker is, aangezien je niet wilt weten wat voor manoeuvres er worden uitgevoerd om elkaar te passeren langs een afgrond. Jullie kennen me langer dan vandaag en ik heb soms de neiging om lichtelijk te overdrijven, maar dit is soms echt te bizar voor woorden. Maar onthoud goed: er is áltijd ruimte... al met al een hele belevenis, zeker als er dan ook nog Nepalese muziek door de bus heen schalt is het feest compleet.
Ik heb zelf inmiddels ook aan het verkeer deelgenomen. Vandaag hebben we mountainbikes gehuurd en zonder een plan lekker de stad uit gefietst op zoek naar schone lucht. Eerst even wennen aan het links rijden, kruispunten oversteken was enigszins een uitdaging maar eenmaal in de bergen hadden we prachtig uitzicht en was het super vet en ik ben nog helemaal heel en levend, toch wel prestatie al zeg ik het zelf!

Doordeweeks was ik 5 dagen per week van 9-15 in het ziekenhuis aan het werk en in de weekenden gingen we op pad. Het wisselt een beetje maar de afgelopen 2 weken waren we met 4 a 5 Nederlandse mensen in het gastgezin en ook hebben we nog wat andere mensen leren kennen in Kathmandu. Met het gastgezin hebben we zelfs Sinterklaas gevierd, cadeautjes gekocht en surprises gemaakt: hartstikke leuk!

Het weer is hier momenteel goed, zeker voor Nederlandse begrippen. Overdag is het zo’n 18 graden en zeker in het zonnetje is het heerlijk. ‘s Avonds koelt het erg af en is het rond de 8 graden, zonder verwarming of isolatie wel wat koud maar ik klaag niet. Het is enorm grappig om te zien hoe Nepalezen hun winter ervaren. Ze dragen mutsen, dikke truien en ik krijg gemiddeld 5x per dag de vraag of ik het écht niet koud heb als ik in een ‘t shirtje langsloop.
Er hangt hier enorm veel smog. Als ik naar het ziekenhuis ga heb ik vaak een mondkapje op en je bent hierdoor ook bijna constant verkouden. Ik heb het pas voor de grap een keer bijgehouden en ik moest op één dag welgeteld 20x niezen. Ik gok dat het zelfs in Nederland een keer mooi weer moet worden.. Als je hier even in de bus zit ligt er al een laagje stof over de stoelen en mijn lichtblauwe broek is helaas niet meer lichtblauw meer. Een wasmachine hebben ze niet, dus ik heb eens in de zoveel tijd mijn eigen was gedaan. Dan kun je nog eens extra zien hoeveel stof hier eigenlijk ligt. Zelfs na wassen en uitspoelen is het water nog grijs. Kleding slijt ook erg snel zo, dus ik gok dat ik maar even flink moet gaan shoppen als ik terugkom, hè wat vervelend..
Ik denk dat milieufanaten het erg zwaar zullen hebben hier. Overal ligt afval, prullenbakken kennen ze amper of zijn leeg, alles wordt gewoon op straat of uit het raam van de bus gegooid..

Ik heb inmiddels 2 prachtige trekkingen (Nargakot en Chandargini) gemaakt, waarvan één toch wel echt het toppunt was. Een loodzware tocht van 25 kilometer, waarbij we +/- 7000 traptreden op maar ook weer af moesten. Toen we eindelijk boven waren, was het tot onze grote teleurstelling mistig geworden en was ons het uitzicht op de Himalaya ontnomen. Even overwogen we om de kabelbaan terug te nemen, maar na een heerlijk koud biertje zijn we toch aan de afdaling begonnen. Dit bleek nog een hele uitdaging, op een gegeven moment trilden onze benen zo erg dat we overwogen hebben om onze verzekering te bellen en te kijken of ze een heli konden laten komen om ons op te halen. Oké just kidding, maar het was wel oprecht écht heel erg zwaar. Toch was het uitzicht en de gezelligheid de twee dagen spierpijn erna méér dan waard.

Bij de trekking naar Nargakot hebben we na een lange tocht vooral enorm genoten van de heerlijke warme douche. Dat is samen met een lekker stukje kaas een van de weinige dingen die ik mis vanuit Nederland denk ik. We zijn hier om half 5 opgestaan, een vervallen hotel (ja het kan hier allemaal) beklommen om uiteindelijk de prachtige zonsopgang te bewonderen boven de Himalaya!

Naast de trekkingen heb ik inmiddels een aantal mooie steden in de Kathmandu Valley bezocht. Vooral in Patan en Bhaktapur is de schade veroorzaakt door de aardbeving (2015) nog duidelijk zichtbaar. Wel proberen ze hier de belangrijkste gebouwen te restaureren. Sinds ik hier ben is er al 5x een naschok geweest (5.2 op de schaal van Richter bij het episch centrum) maar ik heb er tot nu toe gelukkig niks van gemerkt!
Je komt hier met regelmaat aapjes tegen, wat op het eerste gezicht leuk lijkt. Laat ik nou even vergeten zijn dat je ze niet aan mocht kijken. Gelukkig heb ik mezelf én mijn broodje kunnen redden.
Ook zijn we naar Parsupatinath geweest. Dit was een hele bijzondere ervaring. Het is in Nepal de gewoonte om mensen het liefst direct, maar in ieder geval zo snel mogelijk na overlijden te cremeren. Dit doen ze bij de heilige rivier. Het was heel gek om dit van dichtbij mee te maken, je zag bij sommigen nog de voeten uitsteken..
In Bodanath hebben we een van de grootste stupa’s in Nepal gezien. Nu is hier de ongeschreven regel dat je met de klok mee om de Stupa moet lopen. Laat ik dat met mijn af en toe wat verwarde hoofdje even vergeten zijn en zo opgenomen zijn in de prachtige Stupa dat ik me kapot schrok toen ik teruggefloten werd, oeps haha.

Naast mijn werk in het ziekenhuis en de uitstapjes in de weekenden vermaak ik mij door in het zonnetje armbandjes te maken, te lezen, te genieten van de rust in de Garden of Dreams (vrij van verkeer, stof en lawaai: ruuuuust!), te klimmen en ik ben zelfs een keer naar Yoga geweest. En ik maar denken dat het rustig ademhalingsoefeningen doen was, nou ik heb het geweten haha. Ik ging met iemand mee, maar de volgende keer is het misschien slimmer een les voor beginners te volgen, oeps.

In het ziekenhuis mocht ik eigenlijk alles doen: TENS (elektrotherapie), tractiebank en ultrasound kom ik snel zefstandig en daarnaast mobiliseerde ik ook schouders en ellebogen. Ik heb een aantal Nepalese woorden geleerd waardoor het makkelijker was. Zelfs het geven van oefeningen (soms in het Engels of met hulp van hen) deed ik zelfstandig. Ze lieten me zelfs weleens alleen, waarvan ik soms dacht is dat wel handig maar alles is goed gegaan.
Ik zie hier veel vergelijkbare casuïstiek, alleen de aanpak is soms anders. Wat me opvalt is dat de fysiotherapeuten hier veel medische kennis hebben en ook alle technieken wel bezitten, maar deze niet toepassen door geld- of tijdsgebrek. Ze zijn wel geïnteresseerd in hoe ik dingen aanpak maar door beperkte middelen en het grote cultuurverschil is dit soms lastig uit te leggen.

Ik heb inmiddels al veel geleerd over de Nepalese cultuur, teveel om op te schrijven en ik zal jullie daar ook niet mee vervelen. Leuk om te weten is dat ze meer feestdagen hebben dan gewone dagen en ook meer tempels dan mensen (bijna onvoorstelbaar). Mensen geven hier elkaar geen hand, dat is onbeleefd. Je mag ook alleen dingen aangeven en eten met rechts, want links is onrein. Doordat je in een gastgezin leeft en met Nepalese mensen werkt krijg je alles echt mee, dat is tof. Ik heb al een aantal keer bij collega’s mogen eten, zo gastvrij!

Wel is het soms aangrijpend om hier de armoede te zien. Sommige mensen wonen met hun hele gezin in krotjes kleiner dan mijn kamer in Utrecht. Met regelmaat komen mensen huilend naar me toe om te smeken om geld (ook in het ziekenhuis als ik bezig ben met een behandeling) omdat mensen het niet kunnen betalen en de patiënt het anders niet gaat redden. Dan breekt mijn hart wel... Je voelt je zo machteloos.
Gelukkig zijn er ook veel mooie momenten: verpleegkundigen die me telkens opzoeken voor een praatje en thee, een lach op het gezicht van een verdrietig jongetje, een vrouw die me omhelst na de behandeling en me als haar dochter ziet.

Wauw weer veel te vertellen, gelukkig ben ik nu weer een poosje stil! Morgen vertrek ik om 6 uur ‘s ochtends van huis weg om de bus naar Pokhara te nemen. Dit is officieel een rit van 8 uur, maar je weet het hier maar nooit, het kan ook goed 10-12 uur duren! Ik ga snel mijn backpack verder inpakken, het reizen gaat nu echt beginnen: op naar een nieuw avontuur!
Het uploaden van foto’s wil helaas niet, ik ben al een uur bezig om überhaupt deze blog erop te krijgen, WiFi heeft weer enorme kuren :) Ik probeer binnenkort wel wat foto’s op Facebook te plaatsen.

Alvast hele fijne feestdagen!

Dikke knuffel (ojaaaa die mis ik nog meer dan een warme douche en kaas)
Liefs El

Namasté!

Namasté lieve allemaal!

Zooo, de eerste week in Nepal heb ik er op zitten! Na een pittig afscheid met de nodige traantjes en gelukkig ook wel een glimlach zat ik in het vliegtuig naar Qatar. Doha is echt een mega groot vliegveld, ze hebben zelfs een metro die je van de ene gate naar de andere gate brengt. Gelukkig had ik een overstap van 9 uur, tijd zat om alles uit te zoeken. De vlucht naar kathmandu was een stuk minder comfortabel, de airco deed het amper en met koorts was dat iets minder chill. Gelukkig kon ik van het uitzicht genieten, want ik zat bij het raam. Het vliegveld van kathmandu was een wereld van verschil met Qatar, heel klein en primitief. Ik was blij dat ik al een visum geregeld had in Nederland anders had je nog zo’n 2 uur extra in de rij gemoeten. De bagage claim was één chaos van niet opgehaalde of spullen van vertraagde vluchten. Toen ik 2 uur later dan gepland eindelijk naar buiten gingen stonden daar een hele rits aan mensen (zeker wel 50) die iemand op kwamen halen. Gelukkig zag ik die van mij snel en konden we gaan.

Mijn eerste kennismaking met Nepal: het verkeer. Ze rijden natuurlijk aan de linkerkant waar prima aan te wennen is, maar wát een chaos en drukte. Er zijn hier amper tot geen regels, je moet gewoon voordringen anders kom je er niet. Er zijn wel verkeersregelaars maar ik vraag me af of iemand hier naar luistert haha. Als voetganger een drukke weg van auto’s en scooters oversteken is soms best gevaarlijk. Het is oprecht een wonder dat ik nog niks gebroken heb, niet in het ziekenhuis lig, eigenlijk nog leef (afkloppeeeen). Het is echt niet te beschrijven hoe dit gaat, you have to experience yourselff!

Na 45 min. kwamen we aan bij mijn gastgezin waar ik meteen aan tafel kon schuiven. We eten hier zo’n 5 dagen per week dal bhat, rijst met linzensoep en bonen en groente (meestal sperziebonen). Best heel lekker! Maar na een paar dagen heb ik toch wel zin in een beetje variatie, maar ik klaag niet, het is fijn dat het verzorgd wordt. We eten hier vegetarisch wat ik prima vind, minder kans op ziek worden.

Na het eten was ik bekaf en ben ik lekker gaan slapen. Ik heb (voor nu) een eigen kamer. Ze hebben hier zelfs een gewoon toilet mét wc-papier (moet in een prullenbak ernaast) én een douche! Mag alleen niet elke dag douchen want het water is kostbaar. WiFi doet het soms paar dagen niet, soms goed soms hapering #totaal niet verslaafd. Ik ga hier make-up loos door het leven, zonde van de 5 mascara’s en 322 wattenstaafjes maar wel heerlijk om je daar niet druk over te hoeven maken.

Ik zit dus in een gastgezin, Shiva (Nepalees) en Ilse (Nederlands) hebben twee kinderen en dan heeft Shiva nog een tweede (eigenlijk eerste, uitgehuwelijkte) vrouw (Babitra) met twee kinderen en er woont nog een nichtje, gezellige boel dus. Heel gastvrij, alles wordt gedeeld en het is meteen ook jouw huis. Babitra kookt altijd en er is dan wel geen afwasmachine uiteraard, maar we mogen ook niet helpen. Daar moet ik nog wel aan wennen, het is namelijk onbeleefd om te helpen want dan zeg je eigenlijk dat ze het niet goed doet. In huis en restaurants etc. moet je je schoenen uitdoen en loop je op slippers. Er verblijven momenteel nog 2 andere Nederlandse meisjes (Pip en Vita) hier, wat gezellig is. Via hen ook al wat anderen ontmoet met wie we af en toe wat gaan drinken ‘s avonds in Thamel, de leukste plek van Kathmandu, sinds 2 weken zonder verkeer heeeeerlijk!

Op maandag ben ik mee geweest naar Kanthi’s Childrens hospital, waar een groep Nederlandse cliniclowns de kinderen kwamen vermaken. De omstandigheden in het kinderziekenhuis waren erg slecht. Alles is enorm vies en armoedig, alle kindjes liggen naast elkaar op een grote zaal met de ramen open waaruit het stof van kathmandu op hun waait. Het is erg aandoenlijk en verdrietig om die kleine kindjes te zien.. Gelukkig konden we op sommige gezichtjes een glimlach toveren, ontroerend om mee te maken.

Maandagmiddag heb ik van Ilse de introductiecursus gehad en heb ik een heleboel geleerd over de Nepalese cultuur. Dit was erg handig, want ze hebben hier een heleboel gebruiken die totaal verschillen van onze cultuur. Maaaar dat is voor de volgende blog haha.

Dinsdag ging ik samen met Shiva voor het eerst naar het ziekenhuis waar ik de komende maand aan de slag zal gaan, Mahomonan Hospital. Hiervoor moet ik eerst 5 minuutjes lopen en dan kan ik een bus nemen. Elke bus heeft een chauffeur en een jongen die mensen roept en het geld aanneemt (hangt soort van uit de bus en slaat op de bus als hij weer verder kan). Het zijn gok ik afkeurde bussen, heel stoffig en vies (verschilt wel beetje per bus) maar wel weer een leuke ervaring. In Nepal hebben ze niet van afspraken of tijd gehoord, dat kennen ze gewoon niet. Ze komen wanneer het uitkomt. Zo ook in het ziekenhuis, eerst een uur moeten wachten. Toen moest ik opeens totaal onverwacht een sollicitatiebrief schrijven aan de directeur, terwijl hij ook al mijn CV en motivatiebrief had ontvangen. Uiteindelijk helemaal goed gekomen en na nog een uur gewacht te hebben werd ik naar de afdeling fysiotherapie gebracht.

De afdeling is klein, er zijn 3 fysiotherapeuten (1 man en 2 vrouwen) een soort van hulp en nog een Nepalees meisje wat hier haar internship doet. 3 van de 5 kunnen gelukkig Engels, al moet ik soms erg mijn best doen aangezien ze met een mega tempo praten én zo’n leuk accent hebben. Ze doen hier veel met elektrotherapie (TENS, elektrostimulatie) en ultrasound. Iets wat we in Nederland bijna tot niet meer doen, wat ik alleen nog op school gehad heb als in dit is het, maar niet de praktische toepassing ervan. Gelukkig geeft dat niet al kijken ze me soms wel vreemd aan, dat oooook niet?

Mensen moeten eerst betalen voordat ze een behandeling krijgen anders worden ze weer naar het loket gestuurd. Van hygiëne hebben ze hier niet tot nauwelijks gehoord, de elektrodes gaan zo van de ene naar de andere patiënt met de olie er nog op, heerlijk. Dit ziekenhuis is over het algemeen wel een stuk schoner dan het kinderziekenhuis. Op de ICU (Intensive Care Unit) dragen ze aparte jassen, handschoenen en een mondkapje. Ze hebben in dit ziekenhuis naast de ICU en Post Operative Ward ook nog the Medical Ward, Surgical Ward, Nefrology, OPD. Per afdeling liggen zo’n 30 personen op één zaal met denk ik 2-3 verpleegkundigen. Het is bijzonder om te zien hoeveel familie betekent in Nepal. Hier is je familie alles, je woont samen, je zorgt voor elkaar áltijd. Een patiënt is in het ziekenhuis dan ook altijd omringt door vaak op z’n minst 3 familieleden. Patiënten krijgen alleen een bed, de rest zoals dekens en eten moet verzorgd worden door familie, evenals toiletgang daar heeft de verpleegkundige geen tijd voor (behalve op de ICU). Dit kun je je in Nederland echt niet voorstellen..

Gedurende de dag gaan we ongeveer 1 uur het ziekenhuis in en de rest zijn we beneden op de afdeling waar patiënten zelf heen komen (soort van eerstelijns praktijk / poliklinisch). Hier moeten we soms een uur wachten tot er patiënten zijn, dat is heel normaal. Dan kletsen de fysio’s onderling in het Nepalees met elkaar (ik doe heel veel moeite om ze te verstaan, misschien gaat het na een paar weken beter) of drinken we thee met heeeeel veel suiker (bleeegh, ik natuurlijk niet, wat ze amper snappen hier). In Nederland zou ik het verschrikkelijk vinden om zolang te moeten wachten, hier vind ik het geen probleem, maar goed ik heb ook geen echte verantwoordelijkheden of afspraken o.i.d. dat scheelt een hoop natuurlijk. Alles gaat via papier, computers zijn er niet. Er hangt zelfs een scherm waarop we zelf de röntgenfoto’s kunnen beoordelen, hartstikke leuk.

Ik mag al meteen best veel zelf meedoen en ze vragen ook aan mij wat wij dan doen in Nederland en of ik het voor wil doen. Dus dat is leuk! Ik heb taalles van een van de dochters gehad, dus ik kan nu in ieder geval tot 10 tellen en ik hoop de belangrijkste dingen te leren zodat ik de simpele behandelingen kan uitvoeren.

Met mij gaat het steeds beter, eigenlijk wel goed nu! Ik had in het begin erg last van heimwee (35 uur wakker en half ziek zal er vast iets mee te maken hebben), weet niet goed waar dat vandaan kwam maar nu trekt dat steeds meer weg. Ik slaap hier veel, zeker in vergelijking tot mijn 5-6 uurtjes in Nederland en drink netjes 2L water aangezien je dat hier echt wel nodig hebt. Ik geniet ervan om rustig voor me uit te staren op het balkon en de omgeving en cultuur in me op te nemen. Een cultuur die erg vriendelijk is, die je altijd willen helpen (soms iets te graag als je een blond meisje met blauwe ogen bent) en waar er in alle drukte van verkeer en smerigheid van de stad toch rust te vinden is. Het is een land waar je snel in opgenomen wordt en waar je geniet van kleine dingen.

Ik denk dat ik alle stress en drukte die ik het laatste jaar heb gehad (oook van alle leuke dingen) steeds meer afneemt en ik meer rust krijg, heel fijn! Ben benieuwd naar alles wat nog gaat komen. Tuurlijk mis ik jullie (soms heel erg), maaaar ik kan nog mijn hele leven (hoop ik dan hihi) knuffelen met iedereen.

Komend weekend ga ik een trekking doen samen met 1 Amerikaans en 3 andere Nederlandse meisjes. We vertrekken morgenmiddag naar durlikhel waar je een prachtig uitzicht hebt over de Himalaya. Zaterdag zullen we een trekking van 8-9 uur maken en zondag weer terug.

Zooo, hij is langer geworden dan ik wilde, hopelijk vinden jullie het toch leuk om te lezen. Ik ga proberen zo ook wat foto’s online te zetten, zodat jullie een beter beeld krijgen maar het ligt eraan of het internet meewerkt. Ik maak zoveel bijzonders mee, had dit van te voren niet kunnen inschatten!

Ik ga nu lekker slapen, jullie eetsmakelijk, fijne avond en tot de volgende keer!

Knuffel El

Het is zover!

Heee lieve allemaal,

Het is zover: ik ben klaar voor mijn avontuur in Azië! De afgelopen maanden heb ik mij voorbereid op mijn reis, alle vaccinaties zijn inmiddels binnen, visa zijn geregeld, tickets zijn geboekt! Vorige week donderdag heb ik mijn laatste werkdag gehad en in het weekend heb ik al mijn spullen (en misschien wel een hele hoop overbodige zooi) verhuisd en mijn kamer leeggehaald, eerste gekke momentje! Afgelopen week heb ik afscheid genomen van een heleboel lieve vrienden en familie. Soms best een beetje emotioneel, maar ik voel me ook heel dankbaar voor alle lieve mensen om mij heen. Ik weet zeker dat ik jullie ga missen, maar 4 maanden zijn zo voorbij en dan kunnen we weer heerlijk knuffelen.

Mijn tas is inmiddels ingepakt, wat nog een hele uitdaging bleek.. Uiteindelijk is zelfs tot mij ook wel doorgedrongen dat 5 mascara’s, 4 make-up removers en 2 paar slippers toch net iets teveel van het goede was. Just kidding, ik overdrijf.. End of story: het is gelukt!

Vrijdagmiddag word ik door mijn ouders, Judith en Sietse naar Schiphol gebracht en vlieg ik richting Nepal. Ik heb een tussenstop van 9 uur op Qatar, waar ik de nacht mag overleven om de volgende ochtend richting Kathmandu te vliegen en rond 16:00 aan te komen. Daar zal ik opgehaald worden, dus dat scheelt weer een hele hoop uitzoekwerk naar mogelijke taxi’s etc.

De eerste 5 weken zal ik vrijwilligerswerk gaan doen in het algemene ziekenhuis van Kathmandu op de afdeling fysiotherapie. Gedurende deze tijd verblijf ik in een gastgezin. Leuk om zo echt de Nepalese cultuur mee te krijgen! Na deze eerste weken ga ik nog 3 weken reizen in Nepal om vervolgens op 1 januari naar Thailand te vliegen, waar ik samen met Iris en Anna Bangkok onveilig ga maken! Op 3 februari ga ik door naar Vietnam om uiteindelijk (wil ik nog helemaal niet aan denken) op 3 maart terug te vliegen naar Nederland waar ik op zondag 4 maart weer op Schiphol hoop te landen.

Ik ga proberen jullie af en toe op de hoogte te houden d.m.v. deze blog en af en toe wat foto’s te plaatsen zodat jullie mee kunnen genieten. Ik weet nog niet hoelang ik dit vol ga houden, want ik wil de komende tijd ook proberen meer tot rust te komen (echt een uitdaging voor mij zoals de meesten van jullie wel weten haha) en minder met social media bezig te zijn. Ik heb geen idee hoe het gaat lopen, dus hou de verwachtingen laag dan kan het alleen maar meevallen :)

Ik heb er enorm veel zin in: ik ga enorm genieten, leren van andere culturen, opgaan in de natuur: kortom een geweldig nieuw avontuur! Natuurlijk vind ik het spannend, maar ik weet zeker dat het goed komt, dat ik veel ga leren en dat ik terugkom met een heleboel mooie ervaringen.

Liefs en een dikke knuffel, Ellen