Namasté lieve allemaal!

Zooo, de eerste week in Nepal heb ik er op zitten! Na een pittig afscheid met de nodige traantjes en gelukkig ook wel een glimlach zat ik in het vliegtuig naar Qatar. Doha is echt een mega groot vliegveld, ze hebben zelfs een metro die je van de ene gate naar de andere gate brengt. Gelukkig had ik een overstap van 9 uur, tijd zat om alles uit te zoeken. De vlucht naar kathmandu was een stuk minder comfortabel, de airco deed het amper en met koorts was dat iets minder chill. Gelukkig kon ik van het uitzicht genieten, want ik zat bij het raam. Het vliegveld van kathmandu was een wereld van verschil met Qatar, heel klein en primitief. Ik was blij dat ik al een visum geregeld had in Nederland anders had je nog zo’n 2 uur extra in de rij gemoeten. De bagage claim was één chaos van niet opgehaalde of spullen van vertraagde vluchten. Toen ik 2 uur later dan gepland eindelijk naar buiten gingen stonden daar een hele rits aan mensen (zeker wel 50) die iemand op kwamen halen. Gelukkig zag ik die van mij snel en konden we gaan.

Mijn eerste kennismaking met Nepal: het verkeer. Ze rijden natuurlijk aan de linkerkant waar prima aan te wennen is, maar wát een chaos en drukte. Er zijn hier amper tot geen regels, je moet gewoon voordringen anders kom je er niet. Er zijn wel verkeersregelaars maar ik vraag me af of iemand hier naar luistert haha. Als voetganger een drukke weg van auto’s en scooters oversteken is soms best gevaarlijk. Het is oprecht een wonder dat ik nog niks gebroken heb, niet in het ziekenhuis lig, eigenlijk nog leef (afkloppeeeen). Het is echt niet te beschrijven hoe dit gaat, you have to experience yourselff!

Na 45 min. kwamen we aan bij mijn gastgezin waar ik meteen aan tafel kon schuiven. We eten hier zo’n 5 dagen per week dal bhat, rijst met linzensoep en bonen en groente (meestal sperziebonen). Best heel lekker! Maar na een paar dagen heb ik toch wel zin in een beetje variatie, maar ik klaag niet, het is fijn dat het verzorgd wordt. We eten hier vegetarisch wat ik prima vind, minder kans op ziek worden.

Na het eten was ik bekaf en ben ik lekker gaan slapen. Ik heb (voor nu) een eigen kamer. Ze hebben hier zelfs een gewoon toilet mét wc-papier (moet in een prullenbak ernaast) én een douche! Mag alleen niet elke dag douchen want het water is kostbaar. WiFi doet het soms paar dagen niet, soms goed soms hapering #totaal niet verslaafd. Ik ga hier make-up loos door het leven, zonde van de 5 mascara’s en 322 wattenstaafjes maar wel heerlijk om je daar niet druk over te hoeven maken.

Ik zit dus in een gastgezin, Shiva (Nepalees) en Ilse (Nederlands) hebben twee kinderen en dan heeft Shiva nog een tweede (eigenlijk eerste, uitgehuwelijkte) vrouw (Babitra) met twee kinderen en er woont nog een nichtje, gezellige boel dus. Heel gastvrij, alles wordt gedeeld en het is meteen ook jouw huis. Babitra kookt altijd en er is dan wel geen afwasmachine uiteraard, maar we mogen ook niet helpen. Daar moet ik nog wel aan wennen, het is namelijk onbeleefd om te helpen want dan zeg je eigenlijk dat ze het niet goed doet. In huis en restaurants etc. moet je je schoenen uitdoen en loop je op slippers. Er verblijven momenteel nog 2 andere Nederlandse meisjes (Pip en Vita) hier, wat gezellig is. Via hen ook al wat anderen ontmoet met wie we af en toe wat gaan drinken ‘s avonds in Thamel, de leukste plek van Kathmandu, sinds 2 weken zonder verkeer heeeeerlijk!

Op maandag ben ik mee geweest naar Kanthi’s Childrens hospital, waar een groep Nederlandse cliniclowns de kinderen kwamen vermaken. De omstandigheden in het kinderziekenhuis waren erg slecht. Alles is enorm vies en armoedig, alle kindjes liggen naast elkaar op een grote zaal met de ramen open waaruit het stof van kathmandu op hun waait. Het is erg aandoenlijk en verdrietig om die kleine kindjes te zien.. Gelukkig konden we op sommige gezichtjes een glimlach toveren, ontroerend om mee te maken.

Maandagmiddag heb ik van Ilse de introductiecursus gehad en heb ik een heleboel geleerd over de Nepalese cultuur. Dit was erg handig, want ze hebben hier een heleboel gebruiken die totaal verschillen van onze cultuur. Maaaar dat is voor de volgende blog haha.

Dinsdag ging ik samen met Shiva voor het eerst naar het ziekenhuis waar ik de komende maand aan de slag zal gaan, Mahomonan Hospital. Hiervoor moet ik eerst 5 minuutjes lopen en dan kan ik een bus nemen. Elke bus heeft een chauffeur en een jongen die mensen roept en het geld aanneemt (hangt soort van uit de bus en slaat op de bus als hij weer verder kan). Het zijn gok ik afkeurde bussen, heel stoffig en vies (verschilt wel beetje per bus) maar wel weer een leuke ervaring. In Nepal hebben ze niet van afspraken of tijd gehoord, dat kennen ze gewoon niet. Ze komen wanneer het uitkomt. Zo ook in het ziekenhuis, eerst een uur moeten wachten. Toen moest ik opeens totaal onverwacht een sollicitatiebrief schrijven aan de directeur, terwijl hij ook al mijn CV en motivatiebrief had ontvangen. Uiteindelijk helemaal goed gekomen en na nog een uur gewacht te hebben werd ik naar de afdeling fysiotherapie gebracht.

De afdeling is klein, er zijn 3 fysiotherapeuten (1 man en 2 vrouwen) een soort van hulp en nog een Nepalees meisje wat hier haar internship doet. 3 van de 5 kunnen gelukkig Engels, al moet ik soms erg mijn best doen aangezien ze met een mega tempo praten én zo’n leuk accent hebben. Ze doen hier veel met elektrotherapie (TENS, elektrostimulatie) en ultrasound. Iets wat we in Nederland bijna tot niet meer doen, wat ik alleen nog op school gehad heb als in dit is het, maar niet de praktische toepassing ervan. Gelukkig geeft dat niet al kijken ze me soms wel vreemd aan, dat oooook niet?

Mensen moeten eerst betalen voordat ze een behandeling krijgen anders worden ze weer naar het loket gestuurd. Van hygiëne hebben ze hier niet tot nauwelijks gehoord, de elektrodes gaan zo van de ene naar de andere patiënt met de olie er nog op, heerlijk. Dit ziekenhuis is over het algemeen wel een stuk schoner dan het kinderziekenhuis. Op de ICU (Intensive Care Unit) dragen ze aparte jassen, handschoenen en een mondkapje. Ze hebben in dit ziekenhuis naast de ICU en Post Operative Ward ook nog the Medical Ward, Surgical Ward, Nefrology, OPD. Per afdeling liggen zo’n 30 personen op één zaal met denk ik 2-3 verpleegkundigen. Het is bijzonder om te zien hoeveel familie betekent in Nepal. Hier is je familie alles, je woont samen, je zorgt voor elkaar áltijd. Een patiënt is in het ziekenhuis dan ook altijd omringt door vaak op z’n minst 3 familieleden. Patiënten krijgen alleen een bed, de rest zoals dekens en eten moet verzorgd worden door familie, evenals toiletgang daar heeft de verpleegkundige geen tijd voor (behalve op de ICU). Dit kun je je in Nederland echt niet voorstellen..

Gedurende de dag gaan we ongeveer 1 uur het ziekenhuis in en de rest zijn we beneden op de afdeling waar patiënten zelf heen komen (soort van eerstelijns praktijk / poliklinisch). Hier moeten we soms een uur wachten tot er patiënten zijn, dat is heel normaal. Dan kletsen de fysio’s onderling in het Nepalees met elkaar (ik doe heel veel moeite om ze te verstaan, misschien gaat het na een paar weken beter) of drinken we thee met heeeeel veel suiker (bleeegh, ik natuurlijk niet, wat ze amper snappen hier). In Nederland zou ik het verschrikkelijk vinden om zolang te moeten wachten, hier vind ik het geen probleem, maar goed ik heb ook geen echte verantwoordelijkheden of afspraken o.i.d. dat scheelt een hoop natuurlijk. Alles gaat via papier, computers zijn er niet. Er hangt zelfs een scherm waarop we zelf de röntgenfoto’s kunnen beoordelen, hartstikke leuk.

Ik mag al meteen best veel zelf meedoen en ze vragen ook aan mij wat wij dan doen in Nederland en of ik het voor wil doen. Dus dat is leuk! Ik heb taalles van een van de dochters gehad, dus ik kan nu in ieder geval tot 10 tellen en ik hoop de belangrijkste dingen te leren zodat ik de simpele behandelingen kan uitvoeren.

Met mij gaat het steeds beter, eigenlijk wel goed nu! Ik had in het begin erg last van heimwee (35 uur wakker en half ziek zal er vast iets mee te maken hebben), weet niet goed waar dat vandaan kwam maar nu trekt dat steeds meer weg. Ik slaap hier veel, zeker in vergelijking tot mijn 5-6 uurtjes in Nederland en drink netjes 2L water aangezien je dat hier echt wel nodig hebt. Ik geniet ervan om rustig voor me uit te staren op het balkon en de omgeving en cultuur in me op te nemen. Een cultuur die erg vriendelijk is, die je altijd willen helpen (soms iets te graag als je een blond meisje met blauwe ogen bent) en waar er in alle drukte van verkeer en smerigheid van de stad toch rust te vinden is. Het is een land waar je snel in opgenomen wordt en waar je geniet van kleine dingen.

Ik denk dat ik alle stress en drukte die ik het laatste jaar heb gehad (oook van alle leuke dingen) steeds meer afneemt en ik meer rust krijg, heel fijn! Ben benieuwd naar alles wat nog gaat komen. Tuurlijk mis ik jullie (soms heel erg), maaaar ik kan nog mijn hele leven (hoop ik dan hihi) knuffelen met iedereen.

Komend weekend ga ik een trekking doen samen met 1 Amerikaans en 3 andere Nederlandse meisjes. We vertrekken morgenmiddag naar durlikhel waar je een prachtig uitzicht hebt over de Himalaya. Zaterdag zullen we een trekking van 8-9 uur maken en zondag weer terug.

Zooo, hij is langer geworden dan ik wilde, hopelijk vinden jullie het toch leuk om te lezen. Ik ga proberen zo ook wat foto’s online te zetten, zodat jullie een beter beeld krijgen maar het ligt eraan of het internet meewerkt. Ik maak zoveel bijzonders mee, had dit van te voren niet kunnen inschatten!

Ik ga nu lekker slapen, jullie eetsmakelijk, fijne avond en tot de volgende keer!

Knuffel El