Haaaaai,
Allereerst: bedankt voor alle lieve reacties. Het is leuk dat jullie mijn blog lezen en zo meeleven.
Zo, ik ben inmiddels alweer 5 weken in het prachtige Nepal: tijd gaat snel! Gister mijn laatste dagje gehad in het ziekenhuis en vanmiddag alvast afscheid genomen van mijn gastgezin. Gek om daar nu alweer weg te gaan, het voelt allemaal zo vertrouwd. Ik ben inmiddels helemaal gewend aan de chaos en viezigheid maar ook gezelligheid en vrijheid hier in Kathmandu, het heeft echt wat speciaals.

Een busrit is hier een hele belevenis. Zoals ik al eerder zei, regels kennen de niet; bellen achter het stuur? Geen probleem! Het is hier een wedstrijdje wie elkaar het beste kan afsnijden. Het is net alsof je in een jeep door Death Valley rijdt, behalve dat je in een gammele bus zit die bijna uit elkaar valt en dat de gaten in de weg soms zo groot zijn als een kleine krater. Oké, lichtelijk overdreven, maar oprecht niets is hiermee te vergelijken. Nepalezen hebben ook een mooi motto: leave no one behind! Oftewel: er is altijd plaats voor iedereen! Al zit je met z’n 5en op de achterbank van een taxi (Peugeot 106), met 28 in een 12 persoons busje, of hang je met z’n drieën aan de zijkant van een bus: álles kan én alles mag, daar kan bus 12 richting de Uithof zeker nog wel wat van leren.
Wat betreft de busrit zelf is het goed dat het af en toe donker is, aangezien je niet wilt weten wat voor manoeuvres er worden uitgevoerd om elkaar te passeren langs een afgrond. Jullie kennen me langer dan vandaag en ik heb soms de neiging om lichtelijk te overdrijven, maar dit is soms echt te bizar voor woorden. Maar onthoud goed: er is áltijd ruimte... al met al een hele belevenis, zeker als er dan ook nog Nepalese muziek door de bus heen schalt is het feest compleet.
Ik heb zelf inmiddels ook aan het verkeer deelgenomen. Vandaag hebben we mountainbikes gehuurd en zonder een plan lekker de stad uit gefietst op zoek naar schone lucht. Eerst even wennen aan het links rijden, kruispunten oversteken was enigszins een uitdaging maar eenmaal in de bergen hadden we prachtig uitzicht en was het super vet en ik ben nog helemaal heel en levend, toch wel prestatie al zeg ik het zelf!

Doordeweeks was ik 5 dagen per week van 9-15 in het ziekenhuis aan het werk en in de weekenden gingen we op pad. Het wisselt een beetje maar de afgelopen 2 weken waren we met 4 a 5 Nederlandse mensen in het gastgezin en ook hebben we nog wat andere mensen leren kennen in Kathmandu. Met het gastgezin hebben we zelfs Sinterklaas gevierd, cadeautjes gekocht en surprises gemaakt: hartstikke leuk!

Het weer is hier momenteel goed, zeker voor Nederlandse begrippen. Overdag is het zo’n 18 graden en zeker in het zonnetje is het heerlijk. ‘s Avonds koelt het erg af en is het rond de 8 graden, zonder verwarming of isolatie wel wat koud maar ik klaag niet. Het is enorm grappig om te zien hoe Nepalezen hun winter ervaren. Ze dragen mutsen, dikke truien en ik krijg gemiddeld 5x per dag de vraag of ik het écht niet koud heb als ik in een ‘t shirtje langsloop.
Er hangt hier enorm veel smog. Als ik naar het ziekenhuis ga heb ik vaak een mondkapje op en je bent hierdoor ook bijna constant verkouden. Ik heb het pas voor de grap een keer bijgehouden en ik moest op één dag welgeteld 20x niezen. Ik gok dat het zelfs in Nederland een keer mooi weer moet worden.. Als je hier even in de bus zit ligt er al een laagje stof over de stoelen en mijn lichtblauwe broek is helaas niet meer lichtblauw meer. Een wasmachine hebben ze niet, dus ik heb eens in de zoveel tijd mijn eigen was gedaan. Dan kun je nog eens extra zien hoeveel stof hier eigenlijk ligt. Zelfs na wassen en uitspoelen is het water nog grijs. Kleding slijt ook erg snel zo, dus ik gok dat ik maar even flink moet gaan shoppen als ik terugkom, hè wat vervelend..
Ik denk dat milieufanaten het erg zwaar zullen hebben hier. Overal ligt afval, prullenbakken kennen ze amper of zijn leeg, alles wordt gewoon op straat of uit het raam van de bus gegooid..

Ik heb inmiddels 2 prachtige trekkingen (Nargakot en Chandargini) gemaakt, waarvan één toch wel echt het toppunt was. Een loodzware tocht van 25 kilometer, waarbij we +/- 7000 traptreden op maar ook weer af moesten. Toen we eindelijk boven waren, was het tot onze grote teleurstelling mistig geworden en was ons het uitzicht op de Himalaya ontnomen. Even overwogen we om de kabelbaan terug te nemen, maar na een heerlijk koud biertje zijn we toch aan de afdaling begonnen. Dit bleek nog een hele uitdaging, op een gegeven moment trilden onze benen zo erg dat we overwogen hebben om onze verzekering te bellen en te kijken of ze een heli konden laten komen om ons op te halen. Oké just kidding, maar het was wel oprecht écht heel erg zwaar. Toch was het uitzicht en de gezelligheid de twee dagen spierpijn erna méér dan waard.

Bij de trekking naar Nargakot hebben we na een lange tocht vooral enorm genoten van de heerlijke warme douche. Dat is samen met een lekker stukje kaas een van de weinige dingen die ik mis vanuit Nederland denk ik. We zijn hier om half 5 opgestaan, een vervallen hotel (ja het kan hier allemaal) beklommen om uiteindelijk de prachtige zonsopgang te bewonderen boven de Himalaya!

Naast de trekkingen heb ik inmiddels een aantal mooie steden in de Kathmandu Valley bezocht. Vooral in Patan en Bhaktapur is de schade veroorzaakt door de aardbeving (2015) nog duidelijk zichtbaar. Wel proberen ze hier de belangrijkste gebouwen te restaureren. Sinds ik hier ben is er al 5x een naschok geweest (5.2 op de schaal van Richter bij het episch centrum) maar ik heb er tot nu toe gelukkig niks van gemerkt!
Je komt hier met regelmaat aapjes tegen, wat op het eerste gezicht leuk lijkt. Laat ik nou even vergeten zijn dat je ze niet aan mocht kijken. Gelukkig heb ik mezelf én mijn broodje kunnen redden.
Ook zijn we naar Parsupatinath geweest. Dit was een hele bijzondere ervaring. Het is in Nepal de gewoonte om mensen het liefst direct, maar in ieder geval zo snel mogelijk na overlijden te cremeren. Dit doen ze bij de heilige rivier. Het was heel gek om dit van dichtbij mee te maken, je zag bij sommigen nog de voeten uitsteken..
In Bodanath hebben we een van de grootste stupa’s in Nepal gezien. Nu is hier de ongeschreven regel dat je met de klok mee om de Stupa moet lopen. Laat ik dat met mijn af en toe wat verwarde hoofdje even vergeten zijn en zo opgenomen zijn in de prachtige Stupa dat ik me kapot schrok toen ik teruggefloten werd, oeps haha.

Naast mijn werk in het ziekenhuis en de uitstapjes in de weekenden vermaak ik mij door in het zonnetje armbandjes te maken, te lezen, te genieten van de rust in de Garden of Dreams (vrij van verkeer, stof en lawaai: ruuuuust!), te klimmen en ik ben zelfs een keer naar Yoga geweest. En ik maar denken dat het rustig ademhalingsoefeningen doen was, nou ik heb het geweten haha. Ik ging met iemand mee, maar de volgende keer is het misschien slimmer een les voor beginners te volgen, oeps.

In het ziekenhuis mocht ik eigenlijk alles doen: TENS (elektrotherapie), tractiebank en ultrasound kom ik snel zefstandig en daarnaast mobiliseerde ik ook schouders en ellebogen. Ik heb een aantal Nepalese woorden geleerd waardoor het makkelijker was. Zelfs het geven van oefeningen (soms in het Engels of met hulp van hen) deed ik zelfstandig. Ze lieten me zelfs weleens alleen, waarvan ik soms dacht is dat wel handig maar alles is goed gegaan.
Ik zie hier veel vergelijkbare casuïstiek, alleen de aanpak is soms anders. Wat me opvalt is dat de fysiotherapeuten hier veel medische kennis hebben en ook alle technieken wel bezitten, maar deze niet toepassen door geld- of tijdsgebrek. Ze zijn wel geïnteresseerd in hoe ik dingen aanpak maar door beperkte middelen en het grote cultuurverschil is dit soms lastig uit te leggen.

Ik heb inmiddels al veel geleerd over de Nepalese cultuur, teveel om op te schrijven en ik zal jullie daar ook niet mee vervelen. Leuk om te weten is dat ze meer feestdagen hebben dan gewone dagen en ook meer tempels dan mensen (bijna onvoorstelbaar). Mensen geven hier elkaar geen hand, dat is onbeleefd. Je mag ook alleen dingen aangeven en eten met rechts, want links is onrein. Doordat je in een gastgezin leeft en met Nepalese mensen werkt krijg je alles echt mee, dat is tof. Ik heb al een aantal keer bij collega’s mogen eten, zo gastvrij!

Wel is het soms aangrijpend om hier de armoede te zien. Sommige mensen wonen met hun hele gezin in krotjes kleiner dan mijn kamer in Utrecht. Met regelmaat komen mensen huilend naar me toe om te smeken om geld (ook in het ziekenhuis als ik bezig ben met een behandeling) omdat mensen het niet kunnen betalen en de patiënt het anders niet gaat redden. Dan breekt mijn hart wel... Je voelt je zo machteloos.
Gelukkig zijn er ook veel mooie momenten: verpleegkundigen die me telkens opzoeken voor een praatje en thee, een lach op het gezicht van een verdrietig jongetje, een vrouw die me omhelst na de behandeling en me als haar dochter ziet.

Wauw weer veel te vertellen, gelukkig ben ik nu weer een poosje stil! Morgen vertrek ik om 6 uur ‘s ochtends van huis weg om de bus naar Pokhara te nemen. Dit is officieel een rit van 8 uur, maar je weet het hier maar nooit, het kan ook goed 10-12 uur duren! Ik ga snel mijn backpack verder inpakken, het reizen gaat nu echt beginnen: op naar een nieuw avontuur!
Het uploaden van foto’s wil helaas niet, ik ben al een uur bezig om überhaupt deze blog erop te krijgen, WiFi heeft weer enorme kuren :) Ik probeer binnenkort wel wat foto’s op Facebook te plaatsen.

Alvast hele fijne feestdagen!

Dikke knuffel (ojaaaa die mis ik nog meer dan een warme douche en kaas)
Liefs El